ნუ მიეყრდნობით.
მეტროში წამლის სუნი დგას.
ჩემს ანარეკლს ვუყურებ ფანჯარაში, სადაც ჩქარი ზოლების მეტი არაფერი ჩანს.
შემდეგი გაჩერება ღალატია.
ჩემდა უნებურად ვადებ ხელს კარს, რომელზე მიყრდნობაც არ შეიძლება.
ეს კარი მე მგავს.
შენ მაინც ეყრდნობი ჩემს სულს, ჩემს სხეულს.
თუმცა არ იცი რომ მე-ხერხემალი გიმტყუნებ.
ეს გარდაუვალია.
ქაოსია.
უამრავი ხალხი ფიქრებივით ირევიან ერთმანეთში.
როგორც ცხოვრებაში აქაც დაბნეულად მივყვები თავების დინებებს.
თავი მაქვს ჩახრილი, ყველაფერი შენს თავს მახსენებს და მეც ვწერ.
მე ვწერ შენზე.
და გეუბნები,
გეუბნები რომ უნდა მაპატიო.
მაპატიე, მე მაინც გიღალატებ.
ალბათ დაგტოვებ და შენ ვერასდროს გაიგებ ამას.
ვერასდროს მიხვდები რომ თვალსა და ხელს შუა გამოგეცალე.
გავქრი.
წავედი.
არა იმიტომ, რომ შენ ხარ ცუდი.
არა! შენ ზედმეტად კარგი ხარ.
უბრალოდ მე მეშინია.
მე მეშინია იმ შესაძლო მომავლის რომელიც ჩვენს საერთო სუნთქვას მოსდევს.
არვიცი, ალბათ ეს ყველაფერი იმის ბრალიც არის რომ ვერ ვგრძნობ შენ ახლოს ყოფნას.
იმიტომ რომ მე არ მეკუთვნი.
ყოველ ჩვენს ჩახუტებას უცნაური ფერი ჰქონდა და მეც სწორედ ამიტომ შევიყვარე შენი შიშველი სხეული.
ჩვენი გრძნობებივით გატენილია ეს ვაგონი და მე ვეღარ ვსუნთქავ.
ამიტომ შემდეგ გაჩერებაზე გტოვებ.
შენ ნუ მომეყრდნობი.
No comments:
Post a Comment